امروزه حرکت ایده‌ها، سرمایه، مردم و بسیاری از اجزا و عناصر اجتماعی ـ فرهنگی و سایر عوامل که بر رفتارهای اجتماعی و شیوه‌های زندگی و الگوهای کنش تأثیرگذار بوده‌اند؛ سریع‌تر و گسترده‌تر از هر زمان ...
بیشتر
امروزه حرکت ایده‌ها، سرمایه، مردم و بسیاری از اجزا و عناصر اجتماعی ـ فرهنگی و سایر عوامل که بر رفتارهای اجتماعی و شیوه‌های زندگی و الگوهای کنش تأثیرگذار بوده‌اند؛ سریع‌تر و گسترده‌تر از هر زمان و مکان و دوره‌ای از تاریخ، بشری شده است. جهانی‌شدن؛ دنیای معاصر بشری را بیش از پیش در ارتباطات و اطلاعات متقابل قرار داده است. جریان ترافیک در این شبکه‌ی جدید نه‌تنها سطوح جدیدی را سرعت بخشیده؛ بلکه جهت‌های حرکت را چندگانه کرده است. پویایی‌های جورواجور و نو، کانون مدل‌ها و اشکال تعلق و الگوهای تبادل زیادی را به‌وجود آورده است. در دنیای معاصر، فرایند دگرگونی‌ها و اتصال فرهنگ‌ها، نوعی تبدیل‌های جدیدی را صورت داده و الگوهای جدیدی را طرح‌ریزی کرده است که نه شکل اصیل و بنیادینی از یک حوزه‌‌ی فرهنگی را به‌صورت محض می‌توان دید و نه الگویی از تأثیرپذیری‌هایی که بر یک عرصه‌ی فرهنگی تأثیرگذار بوده است قابل مشاهده است. بنابراین، تلفیقی از دو گونهی خاص که به ظهور پدیده‌ی جدیدی منجر شده است؛ دیده می‌شود. شهرهای ایران کانون همین پدیده‌های دو گونهی خاص هستند که به فرهنگ کریوله‌شده تبدیل شده است. در این فرهنگ کریوله الگوی شهری جدید و متمایز را خواهیم داشت که با نوع و ساختار سنتی خود و با نوع و ساختی که از آن متأثر بوده است؛ تفاوت دارد؛ یعنی، نه آن است و نه این؛ بلکه نوع جدیدی که از آن به‌نام فرهنگ کریوله شهری ایران می‌توان نام برد.
گونهی زیست ایلی ایران به‌عنوان یکی از کهن‌ترین اشکال زیست، دارای تاریخ پرفراز و نشیبی است. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این شکل زندگی در ایران، برخورداری از ساختار سیاسی ـ اجتماعی مستقل می‌باشد که ...
بیشتر
گونهی زیست ایلی ایران به‌عنوان یکی از کهن‌ترین اشکال زیست، دارای تاریخ پرفراز و نشیبی است. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این شکل زندگی در ایران، برخورداری از ساختار سیاسی ـ اجتماعی مستقل می‌باشد که رویدادهای مهم سیاسی ـ اجتماعی را رقم زده است. تداوم ساختار سیاسی مشخص، نظام ایلی را در جایگاه مهمی قرار میداد. اهمیت چنین جایگاهی را می‌توان در تشکیل دولتهای سیاسی در ایران ملاحظه کرد. این شیوهی زندگی تا مدتها بخش عمدهی زندگی اجتماعی را در ایران تشکیل میداد. با آغاز قرن 14 ه .ش، شکل زندگی ایلی تحت تأثیر عوامل عدیده دچار دگرگونی ساختاری شد. این تبدیل در گونهی سنتی صورت نگرفته است؛ زیرا در گونهی سنتی، گروههای ایلی در قالب «گروههای ایلی در خود» به سر میبردند، اما انتقال آن در گونهی جدید که بیشتر با اسکان آن در ساختهای روستایی و به خصوص شهرها صورت گرفته است، گروههای ایلی به گروههای قومی تبدیل شدند. در این تبدیل ما شاهد ظهور گروه قومی «برای خود» هستیم. مقالهی حاضر نگاهی اجمالی به فرایند تبدیل هویت ایلی به هویت قومی دارد.
